ESCRIBIR POR ESCRIBIR, o por algo más. WRITING FOR WRITING’S SAKE, or for something else.

Escribir por escribir, o por algo más.

23.07.2022. Agustín Santana.

(Español, Inglés, Italiano, Neerlandés. Dedicado especialmente a los amigos de Campo de Golf que están actualmente en Alemania, Italia, Holanda y Bélgica, y a todos los seguidores de bachpuccinithebeatles,com) .

ESPAÑOL

A veces levantas la mirada que tienes clavada en el suelo y pasas, de un momento tranquilo de silencio, a otro de cierta inquietud.

Cuando desvías la mirada del silencio hacia el cielo pasas de la nada a la grandiosidad del universo, y hasta hace unos años ese cambio se convertía en una sonrisa cómplice de tu ser insignificante. Algo así como un grano de arena en toda la playa de Maspalomas que intenta encaramarse en lo alto de la duna más grande de todas. Un imposible que te recuerda tus limitaciones, también tu grandeza por ser único, original irrepetible, pero también ese grano de arena que busca la magia para reconvertirse.

Decía que hace años era distinto, que de la nada pasabas al todo como referencia de tu poder pequeñísimo frente al infinito, pero con la seguridad de tu control sobre tu entorno, tu casa, tu barrio, tu trabajo.

Pensaba en este cambio de los tiempos cuando recordé el discurso de Joan Manuel Serrat al ser nombrado Doctor Honoris Causa por la Universidad de Costa Rica en Junio pasado. Decía:

“Escribo dejando volar los pensamientos, pero también clavando los codos en la mesa. Que escribir es mucho más que el fruto de momentos inspirados. Es el resultado del esfuerzo, de la porfía por amasar palabras, por tejer y deshacer mimbres. Y si las musas, siempre escurridizas y engañosas, acudieran a darme una mano, serán bienvenidas. Y les agradezco lo que vale, pero sin confiar absolutamente nada en su voluble lealtad”.

Dejar volar los pensamientos, amasar palabras, trabajar con esfuerzo para conseguir resultados. El cambio de la generación de los años 40 o 50 a la que vivimos actualmente ha estado condicionado por muchos factores, por supuesto por la influencia de las nuevas tecnologías, pero sobre todo por el olvido generalizado de los valores humanos. Seguía diciendo Serrat:

“En los últimos años, ha sido extraordinario el crecimiento tecnológico y científico que hemos experimentado. Pero también ha sido muy grande la pérdida de los valores morales de nuestra sociedad. Se han producido daños terribles a la naturaleza, muchos de ellos irreparables. Y es vergonzosa la corrupción que desde el poder se ha filtrado a toda la sociedad. Más que una crisis económica, diría que estamos atravesando una crisis de modelo de vida. Y, sin embargo, sorprende el conformismo con el que parte de la sociedad lo contempla, como si se tratara de una pesadilla de la que tarde o temprano despertaremos.”

Acierta Serrat en todo su planteamiento, recordándonos que dejemos volar la imaginación y el pensamiento, pero me sigue quedando la inquietud de qué hacer para recuperar esos valores, para recuperar el respeto a la naturaleza y a todos los seres humanos. Descubrir los caminos que debemos andar para pasar del silencio, necesario en muchas ocasiones de nuestra vida, a la seguridad del control de nuestro entorno, rodeado de valores de respeto, de honestidad, de tolerancia y de solidaridad.

Dice algún amigo psicólogo que el camino es el liderazgo. Quizás el mundo necesita nuevos líderes, jóvenes líderes que vivan en valores y por los valores.

INGLES

Sometimes you lift your gaze from the ground and go from a calm moment of silence to a moment of a certain restlessness.

When you turn your gaze from silence to the sky you pass from nothingness to the grandeur of the universe, and until a few years ago that change became an accomplice smile of your insignificant being. Something like a grain of sand on the beach of Maspalomas that tries to climb to the top of the biggest dune of all. An impossible that reminds you of your limitations, but also of your greatness for being unique, original, unrepeatable, but also that grain of sand that looks for the magic to reconvert itself.

I was saying that years ago it was different, that from nothing you went to everything as a reference of your tiny power in the face of infinity, but with the security of your control over your environment, your home, your neighbourhood, your work.

I was thinking about this change of times when I remembered Joan Manuel Serrat’s speech when he was named Doctor Honoris Causa by the University of Costa Rica last June. He said:

«I write by letting my thoughts fly, but also by nailing my elbows to the table. That writing is much more than the fruit of inspired moments. It is the result of effort, of the struggle to knead words, to weave and unweave wicker. And if the muses, always elusive and deceptive, should come to lend me a hand, they are welcome. And I thank them for what they are worth, but without trusting their fickle loyalty at all».

To let thoughts fly, to knead words, to work hard to achieve results. The change from the generation of the 40s or 50s to the one we live in today has been conditioned by many factors, of course by the influence of new technologies, but above all by the generalised forgetfulness of human values. Serrat went on to say:

«In recent years, the technological and scientific growth we have experienced has been extraordinary. But the loss of moral values in our society has also been very great. There has been terrible damage to nature, much of it irreparable. And the corruption that has filtered down from the powers that be to the whole of society is shameful. More than an economic crisis, I would say that we are going through a crisis of a way of life. And yet, the conformism with which part of society views it is surprising, as if it were a nightmare from which we will wake up sooner or later».

Serrat is right in all his approach, reminding us to let our imagination and our thoughts run wild, but I still wonder what to do to recover those values, to recover respect for nature and for all human beings. To discover the paths we must walk to move from silence, necessary on many occasions in our lives, to the security of control of our environment, surrounded by values of respect, honesty, tolerance and solidarity.

A psychologist friend of mine says that leadership is the way. Perhaps the world needs new leaders, young leaders who live in values and for values.

Translated with www.DeepL.com/Translator (free version)

ITALIANO

A volte si solleva lo sguardo da terra e si passa da un momento di calma e silenzio a un momento di una certa inquietudine.

Quando si volge lo sguardo dal silenzio al cielo si passa dal nulla alla grandezza dell’universo, e fino a qualche anno fa questo cambiamento diventava un sorriso complice del proprio essere insignificante. Come un granello di sabbia sulla spiaggia di Maspalomas che cerca di salire in cima alla duna più grande di tutte. Un impossibile che ti ricorda i tuoi limiti, ma anche la tua grandezza per essere unico, originale, irripetibile, ma anche quel granello di sabbia che cerca la magia per riconvertirsi.

Dicevo che anni fa era diverso, che dal nulla si passava al tutto come riferimento del proprio minuscolo potere di fronte all’infinito, ma con la sicurezza del controllo sul proprio ambiente, sulla propria casa, sul proprio quartiere, sul proprio lavoro.

Stavo pensando a questo cambiamento dei tempi quando mi sono ricordato del discorso di Joan Manuel Serrat quando è stato nominato Dottore Honoris Causa dall’Università del Costa Rica lo scorso giugno. Ha detto:

«Scrivo lasciando volare i miei pensieri, ma anche inchiodando i gomiti al tavolo. La scrittura è molto più che il frutto di momenti ispirati. È il risultato dello sforzo, della lotta per impastare le parole, per tessere e disfare il vimini. E se le muse, sempre sfuggenti e ingannevoli, dovessero venire a darmi una mano, saranno le benvenute. E li ringrazio per quello che valgono, ma senza fidarmi affatto della loro volubile fedeltà».

Lasciare volare i pensieri, impastare le parole, lavorare sodo per ottenere risultati. Il passaggio dalla generazione degli anni ’40 o ’50 a quella in cui viviamo oggi è stato condizionato da molti fattori, certamente dall’influenza delle nuove tecnologie, ma soprattutto dall’oblio generalizzato dei valori umani. Serrat ha poi aggiunto:

«Negli ultimi anni, la crescita tecnologica e scientifica che abbiamo registrato è stata straordinaria. Ma anche la perdita di valori morali nella nostra società è stata molto grande. Ci sono stati danni terribili alla natura, molti dei quali irreparabili. E la corruzione che è filtrata dai poteri forti a tutta la società è vergognosa. Più che una crisi economica, direi che stiamo attraversando una crisi di uno stile di vita. Eppure, il conformismo con cui parte della società lo considera è sorprendente, come se fosse un incubo da cui prima o poi ci sveglieremo».

Serrat ha ragione in tutto il suo approccio, ricordandoci di lasciar correre la nostra immaginazione e i nostri pensieri, ma mi chiedo ancora cosa fare per recuperare quei valori, per recuperare il rispetto per la natura e per tutti gli esseri umani. Scoprire i sentieri da percorrere per passare dal silenzio, necessario in molte occasioni della nostra vita, alla sicurezza del controllo del nostro ambiente, circondati da valori di rispetto, onestà, tolleranza e solidarietà.

Un mio amico psicologo dice che la leadership è la via. Forse il mondo ha bisogno di nuovi leader, giovani leader che vivono nei valori e per i valori.

Tradotto con www.DeepL.com/Translator (versione gratuita)

NEERLANDES

Soms hef je je blik van de grond en ga je van een kalm moment van stilte naar een moment van een zekere rusteloosheid.

Wanneer je je blik van de stilte naar de hemel richt, ga je over van het niets naar de grootsheid van het heelal, en tot voor enkele jaren werd die verandering een medeplichtige glimlach van je onbeduidende wezen. Zoiets als een zandkorrel op het strand van Maspalomas die naar de top van de grootste duin van allemaal probeert te klimmen. Een onmogelijke die je herinnert aan je beperkingen, maar ook aan je grootsheid omdat je uniek bent, origineel, onherhaalbaar, maar ook die zandkorrel die zoekt naar de magie om zichzelf opnieuw te bekeren.

Ik zei dat het jaren geleden anders was, dat je van niets naar alles ging als een verwijzing naar je kleine macht tegenover de oneindigheid, maar met de zekerheid van je controle over je omgeving, je huis, je buurt, je werk.

Ik dacht aan deze verandering van tijden toen ik mij de toespraak van Joan Manuel Serrat herinnerde toen hij in juni jl. door de Universiteit van Costa Rica tot Doctor Honoris Causa werd benoemd. Hij zei:

«Ik schrijf door mijn gedachten te laten vliegen, maar ook door mijn ellebogen aan tafel te nagelen. Dat schrijven veel meer is dan de vrucht van geïnspireerde momenten. Het is het resultaat van inspanning, van de strijd om woorden te kneden, om vlechtwerk te weven en te ontvlechten. En als de muzen, altijd ongrijpbaar en bedrieglijk, me een handje komen helpen, zijn ze welkom. En ik bedank ze voor wat ze waard zijn, maar zonder ook maar enig vertrouwen te hebben in hun wispelturige loyaliteit».

Om gedachten te laten vliegen, om woorden te kneden, om hard te werken om resultaten te bereiken. De overgang van de generatie van de jaren ’40 of ’50 naar de generatie van vandaag is door vele factoren bepaald, uiteraard door de invloed van nieuwe technologieën, maar vooral door de algemene vergetelheid van menselijke waarden. Serrat ging verder met te zeggen:

«De laatste jaren hebben wij een buitengewone technologische en wetenschappelijke groei doorgemaakt. Maar het verlies van morele waarden in onze samenleving is ook zeer groot geweest. Er is vreselijke schade aan de natuur toegebracht, veel ervan is onherstelbaar. En de corruptie die van de machthebbers is doorgesijpeld naar de hele samenleving is beschamend. Meer dan een economische crisis, zou ik zeggen dat we een crisis van een manier van leven doormaken. En toch is het conformisme waarmee een deel van de samenleving het bekijkt verrassend, alsof het een nachtmerrie is waaruit we vroeg of laat zullen ontwaken».

Serrat heeft gelijk in al zijn benaderingen, hij herinnert ons eraan onze verbeelding en onze gedachten de vrije loop te laten, maar ik vraag me nog steeds af wat we moeten doen om die waarden terug te krijgen, om het respect voor de natuur en voor alle mensen te herstellen. Om de paden te ontdekken die wij moeten bewandelen om van de stilte, die bij vele gelegenheden in ons leven noodzakelijk is, over te gaan naar de veiligheid van de controle over onze omgeving, omgeven door waarden van respect, eerlijkheid, verdraagzaamheid en solidariteit.

Een bevriende psycholoog zegt dat leiderschap de weg is. Misschien heeft de wereld nieuwe leiders nodig, jonge leiders die leven in waarden en voor waarden.

Vertaald met www.DeepL.com/Translator (gratis versie)